­Ժո­ղովր­դա­կան հա­ղոր­դակ­ցու­թեան մի­ջոց­նե­րու հե­ռասփ­ռու­մը, հա­մա­միտ խում­բե­րու զար­գա­ցու­մը, եւ ազատ մուտ­քով թուային հար­թակ­նե­րու զար­գա­ցու­մը՝ մշա­կու­թային այ­լա­փո­խու­թեան նպաս­տած են, ինչ որ տե­ղի տուած է ար­մա­տա­կան փո­փո­խու­թեան մը ինք­նու­թեան ըմ­բռնու­մին շուրջ։

­Սա նման է Ստի­վըն Կրինպ­լա­թի բնու­թագ­րած՝ վաղ ար­դի ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նի «բարդ» եւ «դիալեկ­տի­կա­կան» այ­լա­փո­խու­թեան «ըն­կե­րային, հո­գե­բա­նա­կան, եւ գե­ղա­գի­տա­կան կա­ռոյց­նե­րէն ներս, որ կը կա­ռա­վա­րէ ինք­­նու­թիւն­նե­րու ծա­գու­մը»։ Աւե­լի քան եր­բեք, այն տպա­ւո­րու­թիւ­նը կայ, թէ ո՛չ միայն կր­նանք ան­ձնա­կան ինք­նու­թիւն­ներ ձե­ւա­կեր­պել, բայց նաեւ հա­մայնք­ներ։­

Այս նոր, իւ­րա­յա­տուկ, առ­ցանց աշ­խար­հին մէջ, ըն­կե­րային յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րը եւ ան­ձնա­կան ինք­նու­թիւն­նե­րը զա­նա­զան մեկ­նա­բա­նու­թիւն­նե­րու առար­կայ դար­ձած են։ Այս յօ­դուա­ծին մէջ կը յայտ­նենք, որ Շէյքսփի­րի դա­սա­ւան­դու­թիւ­նը թուային խա­ղե­րով եւ ժո­ղովր­դա­կան հա­ղոր­դակ­ցու­թեան մի­ջոց­նե­րով կա­րե­լի կը դարձ­նէ, որ աշա­կեր­տը հա­սա­րա­կաց կէ­տե­րը տես­նէ վաղ շէյքս­փի­րեան բե­մին եւ ներ­կայիս թուային շր­ջա­պա­տին մի­ջեւ։